Als vader van een zoon met autisme en als leerkracht van kinderen met autisme in het speciaal basisonderwijs heb ik veel gezien. Ik heb me verdiept in de verschillende theorieën en in benaderingswijzen van autisme, maar ergens bleef er altijd onvrede. Alsof de gehanteerde visie het nèt niet helemaal was. Ergens werd het kind met autisme nog te kort gedaan. Ouders die ik sprak, bevestigden dat vaak. Zij gaven aan dat hun kind niet helemaal gezien werd. Zelf hadden mijn vrouw en ik die ervaring ook met ons eigen kind. Alsof er iets aan al die theorieën en benaderingswijzen ontbrak. Ondanks ieders  beste bedoelingen. Ouders weten en voelen vaak ook goed aan dat hun kind meer kan dan er nu uitkomt.

Ik bestudeerde de omvangrijke literatuur over autisme, las biografieën en onderzoeken. Ik deed opleidingen bij onder meer Geef me de 5, Autisme Centraal, en Het Lampje (Leuven). Die kennis hielp mij wel. Maar naar mijn eigen kind en naar de kinderen in de klas kijkend, werd lang niet alles duidelijk voor mij. Ik kreeg tools, manieren van werken, maar er ontbrak nog steeds iets. Ik blééf zitten met een gevoel dat me zei dat autisme nog niet helemaal begrepen werd.

Dat veranderde toen ik in de zomer van 2020, deelnam aan vijf webinars over kenmerkende gedragingen bij kinderen en jongeren met autisme, gegeven door dr. Martine Delfos. Terwijl zij sprak, zag ik kinderen uit mijn klas in gedachten voor me. Vooral die kinderen die nog zoveel raadselachtigs hadden. De kinderen met een lastiger, minder makkelijk aan te sturen gedrag. Eén voor één begon ik ze beter te begrijpen. Het was alsof Martine in de webinars juist deze kinderen persoonlijk beschreef, terwijl ze hen natuurlijk niet kende …